Ze sformułowania Kodeksu Prawa Kanonicznego (kanony od 1130 do 1133) wynika, że obecnie nie wolno zawierać małżeństw tajnych. Kościół uwzględnia jednak pewne okoliczności, w których gwarantuje narzeczonym pełną dyskrecję, zawsze jednak z zastosowaniem formy kanonicznej.
Zezwoleń udziela się rzadko i to tylko z powodu bardzo ważnych przyczyn. Ordynariusz miejsca, żeby wyrazić zgodę na tajne zawarcie małżeństwa, musi wyrobić w sobie pewność moralną, a także dokładnie sprawdzić stan wolny małżonków oraz brak przeszkód małżeńskich.Przesłanką do udzielenia zgody może być np. niebezpieczeństwo utraty pracy przez osoby niezamożne na skutek jawnego zawarcia małżeństwa lub uspokojenie sumienia, gdy powszechnie poważane strony - żyjące w konkubinacie - uchodzą za prawdziwe małżeństwo. Jest to też możliwe, gdy rodzice narzeczonych nie zgadzają się na ich małżeństwo albo gdy występuje duża dysproporcja między statusem społecznym i materialnym narzeczonych.
Od małżeństwa tajnego należy odróżnić ślub zawierany bez nadawania mu rozgłosu. W tym celu prosi się jedynie o zwolnienie z głoszenia zapowiedzi i czasem także o licencję do obcej parafii, gdzie kapłan pobłogosławi zawarcie związku wyłącznie w obecności dwóch świadków. Akt małżeństwa jest spisywany wówczas normalnie w parafialnej księdze zaślubionych i nikt nie musi zobowiązywać się do zachowania tajemnicy.
